We weten het al even: er komt ons de jongste tijd heel wat muzikaal fraais aanwaaien uit Italië, waarmee niet gezegd wil zijn dat er daar op politiek vlk niet iets aan het broeden is, dat je als redelijke mens, allerminst graag ziet gebeuren, maar dit terzijde. Nu mag ik het hebben over, zo denk ik toch, het debuut van een trio uit de regio van Taranto, de van oorsprong Griekse stad in het zuiden van de laars, stad waar we ook de tarantella aan te danken hebben.

Snarenmens Gianni Sciambarruto, zangeres en fluitiste Virginia Pavone en percussionist Simone Carrino kozen als groepsnaam een woord uit de taal van het Tupi-Guarani, een taal die gesproken wordt door één van de grootste stammen uit het Amazonewoud. Het woord betekent zoveel als vier woorden bij ons: aarde, lucht, water en vuur, alias de vier elementen die het voor de mens mogelijk maken te leven. De stam in kwestie staat bekend om zijn voorbeeldig samengaan van mens en natuur, iets wat het trio met recht en reden belangrijk vindt.

De titel van deze plaat wordt dan weer aan het lokale dialect van de groep ontleend en verwijst naar vrouwen die als genezers optreden, een soort heksen dus, met een grote kennis van kruiden en hun helende kracht. en de liederen zijn allemaal traditioneel van origine. Ze komen zowel uit de regio van Taranto als uit Basilicata, uit het nabijgelegen San Giorgio en uit wat wij tegenwoordig Sicilië noemen.

In tegenstelling tot wat je zou kunnen verwachten gaat het niet enkel om liederen die op de dansspieren inwerken, al vormen die natuurlijk wel de meerderheid. Opener “A Sand’Anne” zet zo’n beetje de toon: een litanie-achtige recitatie, waarin de frame-drum en de stemmen de boventoon voeren, maar waar toch ook voor wat harmoniezang gezorgd wordt. “Maletimbe” is dan weer de interpretatie van een eeuwenoude rituele zang, waarmee de boeren aan San Giovanni vragen henzelf en hun oogsten te beschermen tegen allerlei bedreigingen.

Een heel andere toon krijgen we in Fronni d’Alia, een nummer dat we ooit al hoorden van Francesco Turrisi en waarin een dochter met haar vader in dialoog gaat om te weten met wie hij haar wil zien trouwen. Erg leuke song….maar er staat eigenlijk niks op de plaat, waar je niet in meegaat. Zelfs buitenbeentje “Tuppe Tuppe” valt op, door zijn drone-aankleding en de fijne strijkerspartijen, terwijl “Affāscene” zo uit een soundtrack over Indianen had kunnen komen. Dit alles maakt van deze Yaráka-plaat een geweldig straf debuut, dat je doet uitkijken naar een live passage van het trio.

(Dani Heyvaert)